Hallo allemaal!

Eindelijk is het zo ver.. Ik zit nu echt in Oeganda. Op dit moment lekker op het terrasje van ons appartement dit verhaal te typen. Heerlijk!

De reis verliep prima. Gisteren vertrok ik om 7 uur ´s ochtends en vanochtend kwam ik hier aan rond half 6. De overstap in Istanbul ging redelijk snel en in Kigali (Rwanda) kon ik blijven zitten. De reis was wel erg vermoeiend, maar dat is ook niet gek na zo’n lange reis. Op het vliegveld in Entebbe werd ik gecheckt op ebola. Ze houden een soort apparaatje voor je voorhoofd, handen worden ontsmet, formuliertje invullen en dat is het. Het visum was ook heel makkelijk te krijgen. Ze doen hier niet zo moeilijk. Op een van de formulieren moest ik een contactpersoon opgeven in Oeganda. Ik wist alleen Inge’s achternaam niet meer, maar alleen ‘Inge’ was blijkbaar goed genoeg. Mijn bagage is gelukkig ook aangekomen. Dat schijnt nogal wel eens niet te gebeuren namelijk.

Ik werd opgewacht door een jonge man met een bordje met mijn naam, maar er waren ook genoeg andere mannen die me wel ergens heen wilde brengen… Onderweg naar Kampala kreeg ik mooie verhalen te horen over Oeganda en alles wat we onderweg tegen kwamen, zoals de woning van de president en bananen. Veel bananen. En veel mensen die midden in de nacht langs de weg liepen, ook buiten de stad. Gewoon lekker joggen om 4 uur ’s nachts is hier ook niet raar. Voor de Oegandese mannen dan, want ik als blank meisje ‘mag’ niet alleen naar buiten als het donker is. Over blank gesproken.. Ik heb het gevoel dat ik licht geef hier. Als ‘glow in the dark’.

Toen ik aankwam bij het appartement belde mijn chauffeur een jongen die voor mij de deur open zou doen. De telefoon stond alleen uit en niemand hoorde ons kloppen, dus het duurde even voordat we iemand wakker geklopt kregen en voordat zij de sloten van de deur af hadden. Het is hier in ieder geval goed beveiligd (ik woon ook op een bewaakte compound).

Mijn huisgenoten zijn op dit moment drie Duitsers, twee meisjes en één jongen. Zij lopen hier stage in het ziekenhuis en een opvang voor gehandicapten. Ik heb ze verder nog weinig gesproken, want we wilden allemaal snel naar bed.

Het is een mooi appartement waar plek is voor 8 personen. Er zijn twee slaapkamers en twee badkamers. Ik heb tot zondag een slaap en badkamer voor mezelf en daarna komt een ander Nederlands meisje terug van safari.

Na twee uurtjes slaap werd ik opgehaald door mijn coördinator Inge voor een tour op de boda boda. Dit is een brommertje dat hier veel gebruikt wordt als openbaar vervoer. Toen ik ’s nachts in de auto zat vanaf het vliegveld moest ik er even aan wennen dat ze hier links rijden, maar overdag is het verkeer zo’n chaos dat het eigenlijk niet eens meer opvalt. Vond het heerlijk om achterop de boda boda te zitten. Het maakt niet uit waar je kijkt, overal is hier wat te zien. Het is gewoon een groot museum. Overal zijn mensen op straat, je hoort overal muziek en ziet gewoon bijzondere dingen, zoals een man die ligt te slapen op zijn boda boda. Gewoon op zijn zij met opgetrokken knieën op het zadel. En niemand kijkt er raar van op. Ik snap ook wel wat opa Nico bedoelde met het gevoel ‘thuis te komen’ in Afrika. Het is echt heerlijk hier. En zooooo mooi. In het echt is alles zo veel mooier dan op foto’s. Eddy kunnen we in oktober niet gewoon naar Kenia gaan?

Inge en ik zijn eerst naar het drop in centre gegaan om vast kennis te maken met Philip en Innocent, de twee vaste krachten daar. Bij het drop in centre komen straatjongens en zij kunnen daar een programma volgen. Ze krijgen les in Engels en wiskunde, zodat ze mee kunnen komen op een school, mochten ze daar weer naartoe gaan. Verder doen ze daar spelletjes en krijgen ze te eten. Ik ga vanaf morgen elke ochtend naar het drop in centre en ’s middags naar een plek waar de jongens ook kunnen slapen. Daar neemt Philip me morgen mee naar toe, dus daar kan ik nu nog niet zo veel over vertellen. Maar voor de paar uur dat ik nu in Oeganda ben heb ik al een behoorlijk verhaal dacht ik zo.

Verder zijn we even naar een winkelcentrum gegaan waar ik een nieuw simkaartje gekregen heb en wat internet heb gekocht. Internet is het enige dat hier veel kost, maar ja, je moet er wat voor over hebben om jullie op de hoogte te houden toch?
Het winkelcentrum wordt bewaakt: op elke 5 meter staan twee beveiligers met geweren. Inge vertelde dat deze beveiligers soms ook liggen te slapen. Ook wordt je tas gecheckt als je naar binnen wil. We zijn even naar de supermarkt geweest en daarna hebben we wat gedronken op een terrasje.
Nu ga ik even uitrusten en vanavond mijn huisgenoten echt ontmoeten!

Tot snel!