Toen ik bij het drop in centre kwam waren er al heel wat jongens. Ik begon met het lezen van een boekje waarin andere vrijwilligers een verhaal en tips hadden geschreven. Ik vond de plek er al heel karig uitzien, maar ik begreep uit de verhalen dat ze het al flink opgeknapt hadden. Ik heb nog geen foto’s gemaakt, dus die komen later nog.

De jongens begonnen de dag met zingen. Dat doen ze hier ook heel veel en ze kunnen het natuurlijk ook allemaal nog goed ook. Gelukkig verwachtten ze niets van mij. Nadat ik me had voorgesteld mochten de jongens vragen stellen aan mij en ze vroegen o.a. waats da name of ya president? Waat colos are yo flag? Do you have parents? Waats da name of ya brotha? How old is ya sista? Waats that on ya hand? Met het laatste bedoelde ze de blauwe aderen die je door mijn huid heen kan zien. Ze vonden de tattoo op mijn voet ook erg bijzonder en hebben hard geprobeerd om het er af te wrijven. Het aanraken is wel iets waar ik even aan moet wennen. Ze raken me constant aan en dat is hier heel normaal, maar dat zijn we in Europa niet zo gewend. Soms krijg ik ook spontaan een knuffel van een van de jongens.

De jongens hadden kleurplaten gemaakt en daarna deden ze een estafette met bekertjes water. Leuk om te zien hoe veel plezier ze daarmee hadden en hoe hard ze elkaar stonden aan te moedigen. Ten slotte kregen we een lunch: rijst met bonen. Ik kreeg meteen een enorm bord vol in mijn handen gedrukt en ik heb erg mijn best gedaan maar ik kon op gegeven moment echt niet meer verder eten. Gelukkig waren er kinderen die de rest wel wilde opeten. Geen idee waar zij dat allemaal laten.

Daarna ging ik voor het eerst naar the boyshome/ the home. Ze noemen het boys home, maar er zijn ook meisjes, dus ik weet eigenlijk niet waarom. Ik ging er samen met Innocent heen en toen we daar aankwamen stonden al wat kinderen klaar die allemaal mij een hand wilde geven. Ik vind het leuk dat iedereen hier zo vriendelijk is en je altijd groet met ‘hi, howayou?’. Niet dat ze echt een ander antwoord verwachten dan ‘I’m fine, how are you?’, maar toch. Wat ik wel raar vond is dat ze daarna meteen ook vroegen wat ik ging doen en wat mijn schema was. Er zijn nu geen andere vrijwilligers bij agape en de mensen die bij ’t home werken die.. ja geen idee waar die zijn en wat ze doen. Samen met een ‘aunt’ en een van de wat oudere kinderen hebben we toen een schema gemaakt. Het is iets als: maandag spelletjes, dinsdag wassen, woensdag willen ze dat ik de kinderen iets bij ga brengen over gezondheid, donderdag weer spelletjes en vrijdag knutselen. Omdat ik niets had voorbereid begonnen we nu ook maar met knutselen. Ik kreeg van twee kinderen een mooi kaartje waar op stond: ‘Thanks Susanne, you are the best drawer and you are the best person’ en ‘thank you Susanne. My name is Hashiraf. Hashiraf your friend.’ De kinderen zijn echt allemaal super lief, ook bij ’t drop in centre.

‘s Avonds heb ik thuis een spelletje gedaan met mijn huisgenoten en ben ik lekker op tijd naar bed gegaan, om vervolgens weer niet in slaap te kunnen vallen. En we hadden een super grote kakkerlak gevonden in ons appartement. Gelukkig wilde Johann, een van mijn huisgenoten, het wel vangen en hij heeft hem naar buiten gegooid.

Vandaag werd ik enthousiast ontvangen door de jongens in t drop in centre. Ik vond vandaag leuker, omdat ik de jongens al wat beter kende. Inge had me al verteld dat de eerste dagen misschien het minst leuk zijn, omdat ik de jongens dan nog niet zo goed ken, maar het verbaasd me hoe snel het gaat. Ik ben al 100 keer ingemaakt met dammen. De jongens kunnen voor geen meter puzzelen, maar ze kunnen allemaal super goed dammen (of ik heel slecht…). Het zijn in ieder geval geen domme jongens. Het is wel jammer dat ze niet allemaal even goed Engels spreken, want daardoor ben ik meer geneigd de jongens die wel Engels spreken meer aandacht te geven dan de anderen.

Vandaag waren een paar jongens erg nieuwsgierig naar mijn telefoon. Ze wilden Nederlandse muziek horen en foto’s zien van mijn familie. Toen ze een foto van Eddy en mij zagen waren ze allemaal heel nieuwsgierig. Toen ik vertelde dat hij mijn vriend was, begonnen ze allemaal heel hard te lachen en riepen ze naar andere jongens dat ze ook moesten komen kijken (of zo iets, want ze spreken onderling vooral Luganda). Ook kreeg ik meteen een vriendschapsverzoek op facebook van een van de oudere jongens, want die hebben gewoon een smartphone met internet.

Een paar jongens vroegen of ik ze Nederlands wilde leren. Ik heb geen idee wat ze daar nou aan hebben, maar ze zijn heel leergierig dus prima. Ik vroeg of ze mij dan ook een paar woorden Luganda wilde leren. Het was heel grappig om ze Nederlands te horen praten, en zij hadden natuurlijk de grootste lol om mijn uitspraak in hun taal. Vooral het woord voor water. Als je dat verkeerd uitspreekt dan zeg je blijkbaar een scheldwoord. Oeps..

’t Home vond ik minder leuk vandaag. Er zijn weinig spullen daar en ik weet niet wat ik moet doen met die kinderen. Ik had bedacht dat we wel wat spelletjes konden doen die ergens in een kast lagen, maar het beste dat ik kon vinden was een soort lego. Daar waren de kinderen ook wel snel op uitgekeken. De mensen die daar werken die zitten ondertussen gewoon tv te kijken of buiten te kletsen. Ze houden zich totaal niet bezig met de kinderen, dat vind ik echt jammer. Misschien kan ik daar wat verandering in brengen.

Met de boda driver afgesproken dat hij me vanaf nu elke dag om half 5 ophaalt bij t Home en me afzet bij mijn appartement in de buurt. Gisteren wist de boda driver namelijk niet waar het was, ook al zei hij eerst van wel, en was ik dus verdwaald. Gelukkig hadden we t uiteindelijk zelf gevonden.

Morgen alweer de laatste ‘werkdag’ van de week en dan is het weekend! Dan komt er weer een Nederlander terug naar het Doingoood huis en daar ben ik best blij mee, aangezien de drie Duiters samen hierheen zijn gekomen en veel dingen met zijn drieën ondernemen.

Bye!

Oh ja! De kinderen van t drop in centre vragen constant naar Nederlandse spelletjes die ik ze kan leren. Iemand leuke ideeën?