Hoi allemaal!

Alweer een nieuw verhaal! Ik had helemaal niet verwacht dat ik zo veel zou schrijven, maar ik maak hier ook zo veel mee en ik vind het zonde als ik dingen vergeet. Ook al zet ik lang niet alles in mijn blog!

Maandag ben ik samen met Dirk naar het project geweest. Het was fijn om er nog een Nederlander bij te hebben, ook al probeer ik zo min mogelijk Nederlands te praten waar de kinderen bij zijn. Maandag begonnen de jongens de dag, zoals elke dag, met een ontbijtje: een droge boterham met thee. Daarna heb ik eindelijk mijn eerste ‘les’ meegemaakt bij het dropin centre. In de eerste week was daar om onduidelijke redenen niet echt van gekomen. Wat trouwens heel erg zonde is, aangezien die kinderen echt graag willen leren. Ik heb met een van de jongens apart gezeten om een boekje te lezen. Innocent en Philip geven de jongere kinderen les, die nog niet goed of zelfs geen Engels kunnen, en Dirk en ik de wat oudere kinderen. Ik vond het erg leuk om te doen. Dat de kinderen het zelf ook leuk vinden, maakt het voor mij nog leuker. De rest van de dag hebben we wat spelletjes gedaan, ook bij ’t Home hebben we wat kunnen vinden.

Dinsdag ben ik samen met Innocent en een van de jongens op outrech geweest in de sloppenwijken. Aangezien een aantal jongens van het dropin centre naar ’t Home zijn gegaan en een aantal naar school, is het nu wat rustiger, dus tijd om wat meer kinderen op te zoeken en te vragen of ze naar het dropin centre willen komen. Op de heenweg zijn we een klein stukje met de matatu (taxibusje) geweest. Er waren nog maar twee plekken, maar ja, hier moet je dan maar gewoon wat dichter tegen elkaar aan zitten en dan gaat het ook prima. Heerlijk dat niemand hier moeilijk doet over iets. Ook al maakt dat het verkeer niet altijd even veilig. Bellen tijdens het rijden, brommer rijden zonder helm, zowel links als rechts inhalen.. alles kan hier in principe. Ook als ze bezig zijn om een weg te verbouwen, zoals het geval is op de weg van het dropin centre naar het Home, dan kan je daar gewoon overheen rijden met de boda boda. Gewoon even bukken als je onder het afzetlint door rijdt.

Maar de outreach.. Het was dus alsnog wel een half uur lopen, en wel meer dan een half uur terug, dus het was best een zware tocht. Het is de laatste dagen ook wat warmer dan anders en ik had geen water bij me. Maar ik heb niet durven klagen, sommige jongens lopen dat stuk elke dag. De sloppenwijk was wel bijzonder om te zien. Kon hier natuurlijk geen foto’s van maken, dus jullie moeten me maar gewoon geloven.
Op de terugweg werd ik ten huwelijk gevraagd door een onbekende voorbijganger. De jongeman bleef een best stuk achter ons aanlopen, maar uiteindelijk gaf hij het op. Het was te proberen.

Bij het Home hebben Dirk en ik de kast met spelletjes eens uitgepakt en best veel spelletjes gevonden. Sommige nog in het plastic. De social worker (die elke dag de hele dag achter zijn laptop zit en briefjes schrijft) zei dat hij niet wist hoe die spellen gespeeld moesten worden dus dat ze daarom niet worden gebruikt. Dirk en ik hoefden ons in ieder geval niet te vervelen.

Woensdag kregen we bezoek van wat Zweedse sponsoren. De dag verliep dan ook meteen heel anders dan normaal. Dirk had uit Nederland wat touwtjes meegenomen en een boek met uitleg hoe je daar mooie armbandjes van kon maken. Dat hebben we dan ook maar geprobeerd uit te leggen. Sommige kinderen konden het, anderen bakte er echt niets van, maar ze vonden het in ieder geval heel leuk. Omdat we bezoek hadden kregen we een zeer luxe lunch: rijst, aardappelen, vlees, jus en wat groente. Het was voor het eerst dat ik hier vlees had gegeten, dus was benieuwd hoe het ging, maar voelde me prima. Het was heerlijk. Wat kan je daarvan genieten na elke middag droge, smakeloze Poscho met bruine bonen te hebben gegeten.
De jongens kregen ineens super veel puzzels en spelletjes om te spelen en ineens was er ook weer een voetbal. Het was een heel feestelijke dag en het was ook super druk, waarschijnlijk door de outreach de dag er voor.

Wat minder leuk was aan deze dag: er waren twee nieuwe meisjes. Ze waren door een vrouw gevonden op straat en Innocent vertelde me aan het eind van de dag hoe ze bij ons terecht waren gekomen. In het bijzijn van de twee zusjes, 14 en 6 jaar oud. Ik moest een paar keer slikken…

De moeder van de meisjes heeft hen verlaten, omdat ze werd mishandeld door hun vader. Hun vader kwam vast te zitten, waardoor de meisjes verhuisden naar een gezin waar het oudste meisje als maid kon werken. Ze mocht niet naar buiten en niet met andere mensen praten. Toen besloot ze om daar samen met haar zusje weg te gaan, omdat ze graag naar school wilde. Ze wist dat ze familie had in Kampala en met z’n tweeën zijn ze toen naar Kampala gelopen in de hoop hun familie te vinden. Kampala is alleen wel een hele grote stad en de kans is klein dat ze elkaar gaan vinden.
De meisjes zijn nu bij de vrouw die ze heeft gevonden, maar zij heeft geen geld om voor hen te zorgen, naast de zorg die ze heeft voor haar eigen kinderen. Innocent en Philip deden hun best om er voor te zorgen dat ze in ieder geval wat eten en kleding hebben.

Vandaag was het alweer Dirk zijn laatste dag bij Agape. Wat vliegt de tijd… Morgen ga ik met alle anderen van het Doingoood huis naar Banda Island, een eiland in het Victoria lake. Even een weekendje lekker chillen. Ook al voelt dat ook wel heel raar, aangezien het voor de kinderen van het Dropin Centre weer een paar dagen overleven is op straat.