Vrijdag ochtend zijn we (ik en 5 andere vrijwilligers) vertrokken naar Banda Island. Toen we bij de boot aankwamen die ons daarheen ging brengen, werden we getild over het water naar de boot. Dat is hier heel normaal, maar voor ons wel een bijzondere ervaring. Het bootje waarmee we vervoerd werden was een klein houten bootje waar ongeveer 15 mensen in passen, met een zeil boven ons om ons te beschermen tegen de zon. Het was echter niet de zon waartegen ik beschermd wilde worden, maar de harde wind en het water wat constant over de rand klotste. Na een poosje waren we allemaal doorweekt en blauw van de kou. Na iets meer dan drie uur bibberen, kwamen we aan op het mooie eiland.

Op het eiland werden we verwelkomt door Andrew, een van oorsprong Australische man die al meer dan 20 jaar in Afrika woont, en Brenda, een Oegandese meid van 23 met een súper schattige baby.
’s Avonds hebben we met z’n allen wat spelletjes gespeeld en genoten van een kampvuur. Ik sliep in een tent die eerst grondig onderzocht moest worden om te checken of er niet van die enorm grote vieze griezelige spinnen in zaten, zoals in het toiletgebouw. Ik kon door het zien van de griezels ook niet echt snel in slaap komen en werd vervolgens ook weer super vroeg wakker, waar ik van baalde totdat ik naar buiten liep en zag hoe mooi de zonsopkomst was op het eiland J. Het was heel peacefull om even alleen op het strand te zitten en te kijken naar de zonsopkomst en wat foto’s te maken. Toen iedereen wakker was en had ontbeten, gingen de jongens waterskiën en kon de rest mee in de speedboot om een rondje om het eiland te maken. Heerlijk.
Later op de dag zijn we het vissersdorpje gaan bezoeken, waar we ook heen gingen met de speedboot. In het dorpje waren heel veel kinderen die allemaal onze handen vast wilde houden en met ons meeliepen door het dorpje. Super schattig. De weg terug naar het resort was minder leuk.
Het was allemaal wel heel mooi om te zien, maar ik had niet echt de goede schoenen aan (slippers) om de heuvel op te klimmen en over de smalle zandpaadjes te lopen tussen de struiken door. Onderweg begon ik te snappen waarom er geen muggen te bekennen waren op het eiland. Toen we onder wat bomen doorliepen, zaten daar honderden eeeenooorrrmee spinnen. Ze hadden net geen sabeltanden, maar t had niet veel verschil gemaakt. En daar moesten we dus onderdoor lopen. Ik kon wel huilen, maar de rest liep gewoon door en de Oegandese man die ons begeleidde, lachte me een beetje uit. Later was ik helemaal niet meer zo bang voor de spinnen die in het toiletgebouw zaten. En helemaal niet meer bang voor kleine spinnetjes en langpoten we ook in Nederland hebben. Toch wat overwonnen dus.
’s Avonds weer lekker genoten van een kampvuur en zondag op tijd vertrokken, omdat we zo min mogelijk wind wilden hebben tijdens onze bootreis.
Toen we aankwamen op het vasteland hebben de anderen daar wat verse vis gegeten. Op gegeven moment kwam er een zwerm kleine vliegjes aan. Nog nooit zo iets meegemaakt, maar ik werd gedwongen om de kant op te kijken waar de vliegjes heen vlogen, omdat ze anders massaal in mijn neus, ogen en mond zouden belanden. Zo zaten we daar een paar minuten te wachten tot ze weer voorbij waren. Vervelend, maar toch ook wel grappig om een keer mee te maken.

Toen we aankwamen bij het Doingoood huis waren er weer twee nieuwe Nederlanders en inmiddels zijn er nog twee bij gekomen. Aangezien zij eerder hadden geboekt dan ik, zit ik nu tijdelijk in een gastgezin. Wat ik ook prima vind, weer een andere ervaring. Het hoofd van het gezin is Margaret, een hardwerkende vrouw met een heel goed hart. Al het geld dat ze zelf niet nodig heeft, gaat naar ‘haar’ weeskinderen. Ook heeft ze een paar meisjes in huis wonen, die helpen met het werk en in ruil daarvoor naar school gaan. Verder wonen er twee zoons, Edwin en Bob, die beide studeren aan de universiteit en is er nog een andere Nederlandse te gast, Rianne.

Ik vind Margaret een bijzondere vrouw. Ze is een weduwe die na de dood van haar man helemaal niets had. Inmiddels heeft ze haar eigen bedrijfje opgebouwd. Ze verkoopt drinkwater: gekookt kraanwater, afgekoeld en in boterhamzakjes gedaan. Ook heeft ze een paar kippen, ook al weet ik niet precies wat daar mee gebeurt. Margaret zorgt voor 40 weeskinderen, die ondergebracht zijn in verschillende homes in de buurt. Naast dit is ze ook nog super vriendelijk en gastvrij.
Wat wel heel grappig is: ze is in Apeldoorn geweest om een vriend(in) te bezoeken. Hoewel ze de Nederlanders allemaal heel onvriendelijk en onbeleefd vind (niemand groet elkaar bijvoorbeeld), zou ze wel graag in Nederland willen wonen, want het is er zo lekker koel.

Ik hoef hier niet voor mijn eigen maaltijden te zorgen, wat ook wel even lekker is. Gisteren werd ik alleen wel ziek… Varkensvlees was misschien toch niet zo’n goed idee. Ik ben gisteren wel naar het dropin centre geweest, maar rond half 12 weer naar huis gegaan en heb toen even lekker geslapen. ’s Avonds voor het eerst Matoke geproefd, het lokale gerecht gemaakt van banaan. En dat was echt niet lekker.. Gelukkig hoefde ik het niet op te eten aangezien ik ziek was.

Vandaag wederom naar het dropin centre geweest, ondanks dat ik me niet lekker voelde. Ik vind het zonde om de hele tijd thuis te zitten. Dat kan in Nederland ook wel. Een paar van de jongens wilde graag weer Nederlands leren vandaag. Ik heb even goed kunnen lachen om hun uitspraak van o.a. ‘goedemorgen’ en ‘negenennegentig’. Het viel me wel op dat een van die jongens echt super snel alles onthield. Terwijl Nederlands helemaal niet zo’n makkelijke taal is. Na één keer alle cijfers te hebben genoemd van 1 tot 20, kon hij ze de keer er na meteen foutloos nazeggen. Dat hoef ik niet te proberen in het Lungandees. Na de lunch (ik had nu wel een goed excuus om geen poscho met bonen te eten) ben ik naar huis gegaan. Ik voel me inmiddels wel weer iets beter, dus morgen kan ik er weer gewoon tegenaan denk ik.