Hoi allemaal,

Weer even tijd voor een kleine update. Ik merk wel dat naar mate de tijd verstrijkt, ik steeds minder behoefte heb om mijn blog bij te houden. Maar op aandringen van mijn moeder nu toch maar weer een verhaaltje met de hoogte en dieptepunten van de week.

Woensdag was Anne’s laatste dag alweer. Heel jammer, want ik kon het goed met haar vinden. Met haar afscheid heb ik ook het gevoel dat het avontuur voor mij nu ook al bijna afgelopen is. En dat is het ook al. Over precies een week vertrek ik weer terug naar Nederland, waar ik gemengde gevoelens over heb. Ik ben heel blij dat ik iedereen weer zie en dat ik de wasmachine weer kan gebruiken. Daar houdt het dan ook wel mee op. Uganda is zo mooi, de mensen zijn zo vriendelijk en behulpzaam, de natuur is zo prachtig, de stad Kampala trouwens ook. Het is hier gewoon geweldig en ik weet zeker dat ik last ga hebben van een cultuurshock wanneer ik weer terug ben in Nederland. Soms is het wel grappig om te bedenken hoe het zou zijn om me in Nederland te gedragen zoals mensen hier doen. Aan iedereen die langs loopt vragen hoe het met ze gaat, bij onbekenden achterop de brommer springen en onderhandelen over de prijs, met de boda links en rechts inhalen, toeteren om elk klein dingetje (bijvoorbeeld wanneer je iemand inhaalt, wat dus constant is), uit een busje hangen en roepen waar je naartoe gaat, met 21 mensen in zo’n klein busje zitten, het gebruiken van ‘aaahhaaaa’ en ‘hm’ in plaats van woorden, ‘yes’ zeggen wanneer je iets niet hebt begrepen en het beste van alles: geen zorgen maken over wat dan ook. De mensen hier leven zeker volgens de kreet ‘hakuna matata’, ook al spreken ze hier in Kampala geen swahili.

Gelukkig heb ik nog een week om te genieten en dat is ook wat ik deze week weer heb gedaan. Dankzij mijn lieve familie heb ik spullen kunnen kopen voor de jongens van Agape op de boardingsschool. Donderdag heb ik de hele dag samen met Bob (mijn broer uit het gastgezin) door het centrum van Kampala gelopen om alle spullen te kopen, wat een behoorlijke klus was, maar ook een hele leuke ervaring. Down town, zoals ze het hier noemen, is echt een enorme chaos en alleen zou ik er nooit de weg kunnen vinden en de spullen kunnen kopen voor lage prijzen.

Tijdens het kopen van alle spullen merkte ik ook weer hoe behulpzaam de mensen hier zijn. Toen we de eerste winkel in liepen en vroegen of ze daar bepaalde spullen verkochten, vertelde de man dat hij dat helaas niet had maar hij wel wist waar ze dat wel verkochten. Omdat hij niet wist hoe het heette, bracht hij ons zelf naar de winkel. In de derde winkel was het een meisje dat ons hielp met het vinden van alle spullen en zij had echt heeeel veel voor ons gelopen en gesjouwd met onze spullen. En zonder er iets voor te vragen. Toen ik haar als bedankje een briefje gaf van 10.000 UGX (3 euro), vroeg ze waarvoor het was. Ik zei: ‘for you’, en ze sprong echt een gat in de lucht. Ook werd mij een lunch aangeboden in de winkel, want ja, ze was toch aan het koken. Later bood ze ook haar broer aan, maar ik heb beide afgeslagen.

Vrijdag heb ik samen met Godfrey en Innocent de spullen naar de school gebracht. De jongens waren er zo blij mee en hebben me allemaal wel 100 keer bedankt. En ook voor de sponsors: ‘thank you thank you thank you thank you thank you so so so sooo much’. Ook namens mij natuurlijk, want het was echt een top ervaring om dit te mogen doen!

Vandaag ook nog iets heel leuks gedaan, namelijk ziplinen. Met een kabelbaan ga je dan van de ene naar de andere boom. We vertrokken al vroeg richting mabira forest. We zijn met de boda boda naar het taxipark gegaan en hebben daar in alle chaos (zie foto van vorige keer) toch best snel de goede matatu gevonden. Ik blijf het wel ongemakkelijk vinden hoe iedereen ons aanspreekt om te vragen waar we heen gaan en iedereen je maar al te graag in zijn of haar matatu wil omdat we blank zijn. Ik wil helemaal niet anders behandeld worden.
Ik ging samen met Mirte en Esther. Mirte is een andere doingoood vrijwilligster en Esther is een ander Nederlands meisje die ik een keer heb ontmoet bij het zwembad (Hé, zijn jullie ook Nederlands?). Vrienden maken gaat hier zo makkelijk. Of het nou met Oegandezen is of andere mzungu’s.

In Lugazi town werden we opgehaald door een jongeman van het zipline-bedrijf. Met de boda gingen we weer verder. Dit was wel een heel ander tochtje dan de ritjes door de drukke stad. Maar niet per se minder gevaarlijk. Met 50 km per uur gingen we over de glibberige modderpaadjes tussen de rietsuiker gewassen door, heerlijk! Echt fijn om te genieten van de boda rit zonder al die uitlaatgassen in te ademen. Ik denk dat mijn longen ondertussen wel zwart zijn hiervan.

Het ziplinen zelf was echt geweldig. Na een wandeling van ongeveer 20 minuten kwamen we aan bij een grote boom met wat metalen beugeltjes, waarmee we naar boven konden klimmen. Ongeveer 20 meter hoog. Dat was wel het spannendst eigenlijk! Daarna zes keer naar een boom geslingerd en de laatste keer richting de grond, wat eigenlijk het mooiste was, omdat we aan een extra touw zaten om de snelheid onder controle te houden. Langzaam aan gingen we dus vanaf de boom, over een riviertje weer naar beneden. De mannen die ons begeleiden klommen trouwens zonder zekering de boom in en uit!

De laatste week is nu alweer ingegaan… Maar er staan nog leuke dingen op het programma. Morgen ochtend vertrekken we vroeg voor de gorilla tracking in Bwindi (zuid Oeganda), dinsdag komen we ’s avonds terug, woensdag een feestje bij Nafasi, donderdag afscheid bij het home, vrijdag afscheid bij het dropin centre en zaterdag als mooie afsluiter een verlovingsfeest! Van mensen die ik niet ken maar ach, in Afrika hoef je niet per se uitgenodigd te zijn.