Waaaaaauuw wat was de gorilla tracking mooi! Wat een ervaring! Geweldig!

Echt iets wat je zeker moet doen mocht je ooit naar Uganda, Rwanda of Congo gaan! Want dat zijn de enige landen waar de berggorilla’s voorkomen. In totaal zijn het er ongeveer 880, waarvan wij één familie met al haar 11 leden hebben gezien. Inclusief de baby en de silverback. En dat na maar 20 minuten lopen! We waren ‘voorbereid’ op een tocht van misschien wel zes uur. Niet helemaal voorbereid dan, want je had goede hiking shoes nodig, ik was op mijn sportschoentjes zonder enig profiel en ik had ook geen regenjas. Gelukkig hadden we goed weer. Het was wel nog modderig van de regen dat die nacht was gevallen, waardoor ik regelmatig weggleed. Het ging elke keer net goed en viel net niet meters naar beneden van de heuvel af. Ach, het was het zeker waard.

In het begin zaten ze allemaal in de boom maar na een paar minuten wachten kwamen ze naar beneden en stonden we op zo’n twee meter afstand! We hebben behoorlijk gelachen om die beesten, want wat kunnen ze goed scheten laten.

Na iets meer dan een uur doorgebracht te hebben bij de gorilla familie, Bwazy genaamd, zijn we weer terug naar het kamp gegaan. Daar konden we even lunchen en relaxen. Wally en ik zijn daarna met z’n tweeën nog even op bezoek gegaan bij een stam, genaamd Piagme (als je het zo schrijft), die tot 2001 in het bos leefden. Toen besloot de overheid dat het een beschermd natuurpark werd en moesten zij hun huis verlaten. In ruil daarvoor kregen ze een stuk land en wat koeien en schapen. Een van de liederen die ze voor ons zongen tijdens ons bezoek ging over hoe goed ze het hadden in het bos. Er was altijd eten te vinden en werden nooit ziek. Ze zijn dus duidelijk niet blij met de verhuizing.

De safari was een reis van drie dagen, waarvan we twee dagen door hebben gebracht in de auto. Bwindi is een behoorlijk stuk rijden vanaf Kampala, maar ook hiervan konden we gewoon genieten. Onderweg is altijd van alles te zien en vooral in de buurt van Bwindi was het uitzicht fantastisch. We hebben uren door de mooie groene heuvels gereden. Op zowel de heen als terugweg zijn we even gestopt bij de evenaar en op de terugweg zijn we ook langs een plaatsje geweest waar ze trommels maken. We kregen uitgelegd hoe ze dat precies doen en konden er natuurlijk ook wat kopen.

Vandaag, woensdag, ben ik op bezoek geweest bij twee projecten van andere vrijwilligers. Eerst op de school voor gehandicapte kinderen geweest. Eigenlijk om de twee vrijwilligers daar op te halen, maar dat was ook wel heel leuk om te zien. Maakte ook heel snel vrienden daar. Blijkbaar vond één meisje me op Anne lijken en ze liet me ook niet meer los. Ze waren aan het oefenen voor een sportdag dus er waren allemaal activiteiten buiten. Heel gezellig. Daarna samen met Dieuwke en Mirte naar Nafasi gelopen. Hier was ik al een keer eerder geweest, maar het was leuk om er weer terug te komen. Hele leuke, lieve en eigenwijze kinderen. De andere vrijwilligers vertrekken volgende week en voor hen was dit alvast een afscheidsfeestje. Dayenne had wentelteefjes gebakken en er waren nog andere lekkernijen. Het was een leuk feestje.

Ondertussen zit ik hier in het ICU guesthouse, de plek waar ik wifi heb, te genieten van een trommelbandje dat hier in de buurt staat te oefenen. Oh heerlijk! Uganda is zo geweldig, ik wil niet weg. Komen jullie maar hierheen!

p.s. Voor een uitgebreider verhaal en meer foto's, zie het blog van Wally en Dieuwke:

dieuwkeenwallynaaroeganda2015.reismee.nl

Wachtwoord is Wally&Dieuwke