De laatste dagen was het tijd om afscheid te nemen van iedereen. Donderdag was mijn laatste dag bij het boyshome. Bij het boyshome ben ik elke keer maar twee uurtjes geweest, en ik merkte ook dat het afscheid daarom ook niet zo lastig was. Van de jongens allemaal suuuuper lieve kaartjes en brieven gekregen.

‘reapplication: goodbye

Dear Suzan

I have written this letter to tell you that thank you for the days you have been with us
and I have written to tell you that thank you for the things you have done for us.
You have given us courage,
you have given us biscuits.
And I pray for you in the name of the almighty God.
If you go anywhere may you not forget us please Suzan.
You are my best friend Suzan.
Because you have done good things for us. But I do not know that you have family but if you have may God bless you with your happy family Suzan.
We will miss you very much Suzan.
May God bless you in your journey back to where you are going.

Safe journey.

Never forget Agape members like:
James, Agaba, Ashraf, Simon Peter, Nsamba, Kiiza, Mubiru Arafat, Innocent, Prosper, Kalongi, Ian, Migadde, Musisi, Ashraf, Nakibinge

For: Suzan

From: James

Agape loves you Suzan.’

Vrijdag was het afscheid bij het dropin centre. Dit afscheid vond ik toch wel een behoorlijk stuk moeilijker. Wat ben ik veel van deze kinderen gaan houden. De dag verliep redelijk normaal, totdat Innocent na de lunch een praatje hield om mij te bedanken en afscheid te nemen. Toen wilde ineens bijna alle jongens iets vertellen en om de beurt stonden ze op om mij te bedanken met hele lieve woorden. Ze vertelden me hoe dankbaar ze waren dat ik altijd goed voor ze ben geweest en dat ik ze vertrouwde met mijn telefoon en camera en nog heel veel andere dingen. Ze vroegen of ik de vorige vrijwilligers kon vragen of ze terug wilden komen en natuurlijk wanneer ik zelf weer terug zou komen. Ik weet dat ik ze niets moet beloven, dus dat heb ik niet gedaan, maar hoop zelf oprecht dat ik ze ooit weer kan opzoeken. Na alle lieve woorden kreeg werd ik door iedereen omhelsd en sommigen wilde me ook niet meer los laten. Toen ik naar het kantoor wilde lopen om mijn spullen te pakken tilden twee jongens me op en al snel kwamen er vijf andere aan die me optilden en naar het kantoor brachten. Het was geweldig. Na bijna twee uur lang afscheid nemen (nog een keer knuffelen, nog even dansen, nog even dit, nog even dat.. ooohh ik wilde niet weg) was het toch echt tijd om te gaan. Ik moest mijn koffer nog inpakken en zou nog samen met Mirte naar Acacia mall gaan. Nog voordat het donker werd, want dan konden we op de boda boda.

Vrijdag avond zijn we lekker uiteten geweest om afscheid te nemen van elkaar en ben ik samen met Mirte, Bob en een vriendin van Bob nog even een drankje wezen drinken in Bubbels, de bar waar alle blanke mensen bijeen komen. Veel te laat gingen we naar huis. Zaterdag had ik namelijk weer een druk programma: Bob had me uitgenodigd om mee te gaan naar een Introduction.

Dit is een soort verlovingsfeest waarbij de bruidsschat wordt betaald. Voor deze gelegenheid had ik een gomes nodig. Dit is een traditionele Ugandese jurk. Ook Bob had traditionele kleding aan, maar gemixt met een westers pak. Een pantalon met een witte afrikaanse jurk en een colbert er over dus. Aparte combi. Op de boda boda gingen we naar het feest. Onderweg kreeg ik heel veel complimenten over mijn jurk en stootte mensen elkaar aan van: ‘moet je nou eens kijken wat hier langs komt, een mzungu met een gomes!’. Van een paar jongens achterin een truck kreeg ik zelfs een applaus en ze zeiden dat ik nu een Afrikaan was en geen mzungu meer. Normaal vind ik al die aandacht heel vervelend, maar nu waren mensen zo positief dat ik er wel plezier om had. Eenmaal op het feest was deze aandacht wel minder gelukkig. De presentator, die enkel in Luganda sprak, vertelde wel: ‘er zit een mzungu in ons midden in een gomes. Dit is ook onze dochter.’ Mijn hoofd werd natuurlijk knalrood toen ik hoorde dat er iets over mij gezegd werd en iedereen naar mij keek, terwijl ik geen idee had wat hij zei en hoe ik moest reageren.
Na een heel lang verhaal van de presentator, begon het feest. Iedereen zat op stoelen met onze ogen gericht op een tentje in het midden. Om de beurt kwam er een groepje meisjes aan met elke keer weer mooie, bij elkaar passende jurken aan. Dit was allemaal familie en kennissen van het verloofde meisje. Ze dansten dan een rondje om het tentje (soort partytent) en gingen er vervolgens onder zitten. Dan hield de presentator een verhaal in Luganda en kregen de meisjes allemaal een cadeautje van de familie van de jongen. Zo ging het de hele middag door. Toen opeens kwam er een rijtje jongens/mannen aan dansen en stond Bob er tussen. Als werknemer van de vader van de jongen die ging trouwen, kreeg zelfs hij een envelopje.

Aan het eind van de middag was het tijd om de bruidsschat te geven. Dit waren helaas geen (levende) koeien, maar wel wat kippen, veel rijst, zeep, een flatscreen tv, wat ingepakte pakketjes, delen van een koe en een bankstel. En vast nog heel wat andere dingen, maar ik kon niet alles even goed zien. De bruidsschat zou ongeveer 8 tot 9 miljoen UGX kosten, dus zo’n 3 duizend euro. Aangezien het salaris hier niet te vergelijken is met een europees salaris, is dit echt ontzettend veel geld. Maar het gaat dan ook om de knappe dochter van een rijke man. Ik moet er toch even niet aan denken dat Eddy mij zou moeten kopen zeg. Maar het feest was wel heel mooi!

Een Afrikaans feest is natuurlijk niet compleet zonder eten. Voor de laatste keer die ranzige matoke en andere banaan gerechten, veel te veel rijst, g-nut sauce, wat vlees dat altijd eigenlijk meer bot dan vlees is, .. Ik zal het eten niet echt missen.

Daarna thuis mijn spullen ingepakt en om 12 uur werd ik opgehaald door Jjuuko, een van onze vaste chauffeurs en naar het vliegveld gebracht. Om 4 uur ’s nachts zou ik vliegen, maar het werd half 8 voordat we daadwerkelijk vertrokken. Dit was wel heel vervelend, want hoe kraag ik ook in Oeganda wilde blijven, als je eenmaal onderweg naar huis bent wil je gewoon zo snel mogelijk thuis zijn. Op het vliegveld in Entebbe heb ik een half uurtje geslapen op de harde plastic stoeltjes en dat is dan het enige halfuurtje slaap dat ik heb gehad die nacht. Ik voelde me te moe om te slapen en was denk ik ook zenuwachtig voor de terugkeer naar huis.
De overstap in Istanbul was gestresst. Heb hard moeten lopen om op tijd bij de gate te zijn, maar uiteindelijk vertrok ook dit vliegtuig weer later dan gepland.

Om 6 uur Nederlandse tijd, dus 7 uur Oegandese tijd, kwam ik dan eindelijk aan op Schiphol. Ik kon wel rennen naar de koffers, ook al wist ik dat ik daar toch moest wachten. Gelukkig kwam mijn koffer best snel en toen was het eindelijk tijd om mijn lieve Eddy weer vast te houden en mijn ouders weer te zien.

Wat is de tijd voorbij gevlogen. Zijn de 8 weken echt al voorbij? Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven dat ik nu weer in Nederland zit. Mijn hoofd is in ieder geval nog in Oeganda. Ik had gehoord van het bestaan van de reverse culture shock, had er over gelezen, me voorbereid… Toch valt het tegen. Ik was blij dat het koningsdag was de dag na mijn thuiskomst. Dan zouden mensen in ieder geval vrolijk zijn en wordt er muziek gedraaid. Wat viel dit allemaal tegen. Zoveel muziek was er niet en de muziek die ik hoorde klonk verschrikkelijk. Zelfs het Afrikaanse trommelbandje klonk lang niet zo goed als die in Oeganda. En was Nederland altijd al zo grijs? Waarom is iedereen zo gehaast? Waarom klaagt iedereen zo veel?

Ik kijk enorm uit naar mijn volgende reis naar Afrika. Hopelijk is het deze zomer al weer zo ver en kan ik met Eddy en zijn familie naar Kenia. Ik was zo blij toen ik besefte dat ik voor de laatste keer Posho met bonen had gegeten, maar nu wil ik liever terug, ook al moet ik dan elke dag weer Posho met bonen eten. Het is het zeker waard.